മറന്ന കവിത

എഴുതാൻ മറന്ന കവിത ഒരു
നോവായ് ഒതുങ്ങി

ചെറുപ്പം തൊട്ടേ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചുതന്ന കള്ളങ്ങൾ നഷ്ടമോഹങ്ങൾക്ക് കൂട്ടിരുന്നു

സത്യവും മിഥ്യയും ഏതോ സന്ധ്യയായ് മറയവേ,

നോവിന്റെ രാത്രിയിൽ നിലാവായ് ഒരു പാഴ്ക്കിനാവുരുകി വീണു

ഏതോ ഒറക്കത്തിൽ നിന്നും സ്വപ്നങ്ങൾ ഒരീണമായ് ഉണർന്നു

ഈണം തഴുകിയ നോവിന്റെ കാണാമുറിവുകളിൽ ഒരു കവിത വിരിഞ്ഞുവോ

ഇന്നലെകൾ, സന്ധ്യകൾ മാഞ്ഞു പോകുന്നു

കവിതയുടെ നോവും സ്വപ്നത്തിന്റെ ഈണവും ബാക്കിയാകുന്നു

നാളെയുടെ പുലരികൾ പാടുന്ന പാട്ടിൽ എന്റെ സ്വപ്നവും നോവും ഉണ്ടായിരിക്കുമോ?